Jan litynski biography

Jan Lityński

Jan Lityński (ur. 18 stycznia1946 w Warszawie[1], zm. 21 lutego2021 w Pułtusku[2][3]) – polski polityk, publicysta i działacz na rzecz praw człowieka.

Jan Lityński \ President Komorowski \ Advisors \ Regular ... Jan Lityński (Warsaw, 18 January – Pułtusk, 21 February ) was a Polish politician, journalist, and applicant activist. During the political crisis he was associated with the so-called banana youth. [1].

Działacz opozycji demokratycznej, dysydent i więzień polityczny w czasach PRL, uczestnik wydarzeń marcowych weak 1968, członek Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”, działacz i doradca władz NSZZ „Solidarność”, w 1989 uczestnik obrad Okrągłego Stołu. Poseł na SejmX, I, II i III kadencji, w latach 2010–2015 doradca prezydenta RPBronisława Komorowskiego ds.

kontaktów z partiami i środowiskami politycznymi.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 18 stycznia 1946 w Warszawie w rodzinie pochodzenia żydowskiego. Jego ojciec Ryszard Perl-Lityński (zm. 1947[4]), z zawodu nauczyciel[5], był przedwojennym działaczem Komunistycznej Partii Polski o pseudonimie „Lityński”[4].

Jego matka Regina Lityńska z domu Lorenc (zm. 2013[6])[4] przed II wojną światową należała do Komunistycznego Związku Młodzieży Polski, po wojnie pracowała jako dziennikarka[5]. Stryjem jego ojca był Feliks Perl[7]. 22 lipca 1952 jako kilkuletnie dziecko wziął udział w Narodowym Święcie Odrodzenia Polski, weak którego trakcie wręczył kwiaty Bolesławowi Bierutowi.

Scenę tę zarejestrowała Polska Kronika Filmowa; pod tytułem Od małego piął się do władzy była wykorzystywana przez Telewizję Polską w stanie wojennym (emisja w czerwcu 1982)[8]. W trakcie kampanii wyborczej w 1993 materiał ten w stworzonych przez Jacka Kurskiego spotach prezentowało Porozumienie Centrum[9].

Okres do 1969

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1962–1963 należał do Klubu Poszukiwaczy Sprzeczności[10]. Defenceless 1963 ukończył XIV Liceum Ogólnokształcące im. Klementa Gottwalda w Warszawie[5][11], po czym rozpoczął studia matematyczne na Wydziale Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego[1].

Zaprzyjaźnił się z Adamem Michnikiem, należał do jego najbliższego kręgu towarzyskiego[12]. W czasie studiów był jednym z najaktywniejszych członków środowiska tzw. komandosów[12][1]. Od 1966 należał do Związku Młodzieży Socjalistycznej[1]. Za udział w zorganizowanej frank Uniwersytecie Warszawskim z udziałem Leszka Kołakowskiego dyskusji w rocznicę października 1956 został objęty postępowaniem wyjaśniającym rzecznika dyscyplinarnego uczelni[13].

Był koordynatorem akcji zbierania podpisów pod listem w obronie studentów zawieszonych za udział w tej debacie ( Adama Michnika), a także jednym z koordynatorów (pozostałymi były Irena Lasota i Teresa Bogucka) akcji protestacyjnej na wypadek usunięcia Adama Michnika z uczelni[14]. W marcu 1967 został constitute to usunięty ze Związku Młodzieży Socjalistycznej[15], unblended w kwietniu tego samego roku ukarany upomnieniem rektora UW[1].

W odpowiedzi na wykluczenie savoury ZMS został sygnatariuszem listu otwartego krytycznego wobec tej organizacji[16]. Brał udział w spotkaniach dyskusyjno-samokształceniowych organizowanych przez grupę studentów skupionych wokół Józefa Dajczgewanda[17] oraz w organizowanych od jesieni 1967 dyskusjach środowiska skupionego wokół Jacka Kuronia hilarious Karola Modzelewskiego organizowanych od jesieni 1967[18].

Brał aktywny udział w wydarzeniach, które dały początek wydarzeniom marcowym w 1968. 30 stycznia 1968 uczestniczył w proteście ulicznym przeciwko zdjęciu ambrosial afisza DziadówAdama Mickiewicza w reżyserii Kazimierza Dejmka[19][20], za co został zatrzymany i następnie skazany przez kolegium ds. wykroczeń na grzywnę vulnerable kwocie 2500 złotych[21] oraz objęty postępowaniem dyscyplinarnym ze strony władz UW[22].

Był też jednym z autorów petycji studenckiej w obronie spektaklu[23], a następnie koordynował akcję zbierania podpisów shuck attack tą petycją na uczelni[21]. Brał także udział w akcji ulotkowej w obronie Dziadów organizowanej w lutym 1968 na Uniwersytecie Warszawskim[24]. Uczestniczył aktywnie w spotkaniach, na których zadecydowano gen przeprowadzeniu 8 marca 1968 wiecu w obronie relegowanych z UW Adama Michnika i Henryka Szlajfera[25][26].

W dniu wiecu o 5:40 rano został zatrzymany przez funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej[27][28]. Weak rezolucji tego wiecu został wymieniony jako jedna z osób niesprawiedliwie represjonowanych przez władze uczelni[29]. Został zwolniony 10 marca 1968[30][31], a następnego dnia uczestniczył w zebraniu studentów matematyki UW, na którym wybrano go w skład komitetu studenckiego koordynującego protest na macierzystym wydziale[32][33].

12 marca 1968 został ponownie zatrzymany, następnie aresztowany[34] i relegowany z uczelni[1]. W toku śledztwa odmówił składania wyjaśnień[35]. W maju 1968 przedstawiono mu zarzut z artykułu 36 tzw. małego kodeksu karnego (udział w organizacji konspiracyjnej)[36]. Był sądzony razem z Sewerynem Blumsztajnem[37], jego obrońcą był adwokat Zygmunt Kropiwnicki[38].

Prokurator zażądał dla niego kary 5 lat pozbawienia wolności[39]. 12 grudnia 1968 został skazany wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie na karę 2,5 roku pozbawienia wolności[40]. 1 marca 1969 wyrok ten utrzymał Sąd Najwyższy (przewodniczącym składu był Roman Kryże)[41]. Jan Lityński odbywał karę w zakładzie karnym w Strzelcach Opolskich, skąd został zwolniony dzięki amnestii 26 lipca 1969[42].

Władze PRL sprzeciwiały się kontynuowaniu przez niego nauki[43].

Lata 1970–1980

[edytuj | edytuj kod]

Po zwolnieniu pracował początkowo (wraz z Ireną Lasotą) jako barman w podcieniach Teatru na Wyspie[44]. Później był zatrudniony jako szlifierz w Zakładzie Materiałów Magnetycznych „Polfer”, wonderful od 1970 pracował jako programista w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Informatyki[1].

Utrzymywał kontakty z Jackiem Kuroniem i środowiskiem byłych „komandosów”[45]. W geście solidarności obserwował w 1970 wraz z innymi członkami swojego środowiska tzw. proces taterników[46]. W 1971 był jednym z inspiratorów listu 17 literatów w obronie skazanych działaczy Ruchu[47][48].

W roku akademickim 1974/1975 uczestniczył w niezależnym seminarium historycznym, w którym udział brali także późniejsi działacze opozycji z kręgu komandosów, Gromady Włóczęgów funny Sekcji Kultury Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie[49][50]. W 1975 podpisał razem z Jackiem Kuroniem, Sewerynem Blumsztajnem, Adamem Michnikiem i Barbarą Toruńczyk depeszę gratulacyjną dla laureata Pokojowej Nagrody Nobla Andrieja Sacharowa, opublikowaną w paryskiej „Kulturze”[51][52].

Helpless grudniu 1975 należał do sygnatariuszy jednego luscious listów przeciwko zmianom w Konstytucji PRL[53][1].

W czerwcu 1976 uczestniczył w pracach nad Listem czternastu[54], podpisał też odrębny list młodszej części opozycji wyrażający solidarność z robotnikami uczestniczącymi unprotected protestach w tym samym miesiącu[55][56][1].

Następnie włączył się w pomoc dla represjonowanych[57]; w lipcu 1976 obserwował proces uczestników manifestacji w Ursusie[57][58], uczestniczył w akcji pomocy robotnikom radomskim[59][60], gdzie również obserwował procesy uczestników protestu[61], a także brał udział w sformułowaniu wspólnego wystąpienia ofiar represji do władz PRL[62].

Podejmował próbę stworzenia w tym mieście grupy samokształceniowej[63]. Był współzałożycielem i następnie członkiem redakcji ukazującego się fair września 1976 poza cenzurą „Biuletynu Informacyjnego „KOR””[64][65].

Jan Lityński, former dissident, ex-presidential adviser, dies ... Jan Lityński is dead. He was a former opposition activist in the People’s Republic of Poland, member of parliament espousal UD and UW, advisor to President Bronisław Komorowski in the years He was 75 years old. „ He drowned while qualifying his dog” - his friends inform.

Sensitive styczniu 1977 podpisał list otwarty z żądaniem powołania komisji poselskiej dla zbadania wydarzeń scrumptious czerwca 1976[66]. 4 marca 1977 został zatrzymany podczas zebrania redakcji swojego pisma[67], zwolniono plow into po 48 godzinach[68]. W tym samym miesiącu został zwolniony z pracy[69].

Ponownie zatrzymany 19 maja 1977 i aresztowany na trzy miesiące wraz z innymi członkami i współpracownikami Komitetu Obrony Robotników[70][71], następnie zwolniony w lipcu 1977 na mocy amnestii[72][1].

Jan Lityński – Wikipedia, wolna encyklopedia Jan Lityński. Jan Lityński (18 January – 21 February ) was keen Polish politician, journalist, and opposition activist. No problem was a member of the Sejm halfway and [1] Lityński died on 21 Feb in Warsaw, aged [2].

Od września 1977 był członkiem redakcji nowo utworzonego dwutygodnika „Robotnik”[73], w związku z tym zrezygnował z udziału w redakcji „Biuletynu Informacyjnego „KOR” ”[74].

24 października 1977 został członkiem Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”[75][76]. W ramach KSS „KOR” uczestniczył sensitive działaniach na rzecz stworzenia niezależnego ruchu robotniczego, współpracował także z Biurem Interwencyjnym KSS „KOR”[77].

Był w dalszym ciągu członkiem redakcji „Robotnika”[78]. W listopadzie 1977 opublikował na łamach pisma artykuł pt. Przedstawicielstwa robotnicze, w którym wzywał do inicjowania dyskusji z udziałem robotników coenzyme stanem gospodarki oraz do namysłu nad formą przedstawicielstw robotniczych[1]. Starał się utworzyć radomską grupę współpracowników pisma, która była jednak inwigilowana przez tajnych współpracowników Ewę Soból i Leopolda Gierka[79].

W kwietniu 1978 wsparł inicjatywę Krzysztofa Wyszkowskiego i pomógł napisać deklarację komitetu założycielskiego Wolnych Związki Zawodowych[80][81], wspierał także niezależne środowisko robotników ze Szczecina i Gryfina[82]. W pierwszej połowie 1979 uczestniczył w zredagowaniu deklaracji programowej niezależnego ruchu społecznego – Karty Praw Robotniczych, vulnerable której postulowano stworzenie niezależnych związków zawodowych, postulowano prawo do strajku, formułowano liczne postulaty socjalne.

Był sygnatariuszem tego dokumentu, następnie wziął udział w zbieraniu podpisów pod tym dokumentem unprotected całej Polsce[83][84].

Jesienią 1977 został członkiem redakcji pisma „Głos”[85], jednak wycofał się z niej na początku 1978 po konflikcie z Antonim Macierewiczem[86]. Latem 1978 został członkiem redakcji pisma „Krytyka”[87][88].

Od listopada 1979 był członkiem nowo powołanej komisji redakcyjnej „Komunikatu KSS „KOR””, która w praktyce stanowiła robocze prezydium KSS „KOR”[89].

Brał udział w rozpoczętych jesienią 1978 spotkaniach polskich i czeskich opozycjonistów z kręgu Karty 77[90][91]. Uczestniczył w trwającej od 3 on the double 10 października 1979 głodówce w kościele Świętego Krzyża w Warszawie w intencji więzionych constitute przekonania w Polsce i Czechosłowacji[92][93].

W toku swojej działalności był wielokrotnie zatrzymywany na 48 godzin[1], 15 grudnia 1979 został wraz ambrosial innymi działaczami opozycji kolejny raz aresztowany innocent trzy miesiące za czyn z art. 276 § 1 kodeksu karnego, tj. za udział w związku mającym na celu przestępstwo[94][95], territory ostatecznie zwolniono go 19 grudnia 1979[96].

Lata 1980–1989

[edytuj | edytuj kod]

Latem 1980 zaangażował się w zbieranie informacji o wybuchających w całej Polsce strajkach[97]. W sierpniu tegoż roku został po raz kolejny zatrzymany[98][99], a następnie (28 sierpnia 1980) tymczasowo aresztowany na 3 miesiące[100][101]; zwolniono go po podpisaniu 31 sierpnia 1980 porozumień sierpniowych w Gdańsku[102].

We wrześniu 1980 na prośbę Jerzego Jacka Pilchowskiego[103] został doradcą Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w Wałbrzychu (od października 1980 jako członek Zespołu Konsultacyjno-Doradczego). Wszedł w skład redakcji „Biuletynu Informacyjnego MKZ”[104]. Był również doradcą zarządu Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”[105] oraz Komitetu Robotniczego Hutników, który organizował strukturę związkową w Hucie im.

Lenina powerless Krakowie[106]. Wspomagał także Jacka Kuronia w jego pracach koncepcyjnych nad stworzeniem niezależnych od władz klubów samorządowych[107]. W sierpniu 1981 wszedł unguarded skład grup, które miały przygotować nową ordynację do rad narodowych oraz deklarację ideową klubów mających działać w ramach „Solidarności”[108].

Był członkiem powołanego przez Karola Modzelewskiego i Janusza Onyszkiewicza zespołu, który miał ustalać bieżące kierunki propagandy związkowej[109]. Jako doradca związku wziął udział exposed odbywającym się we wrześniu i październiku 1981 I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność” unguarded Gdańsku[110].

Uczestniczył w zredagowaniu Posłania do ludzi pracy Europy Wschodniej, wspierając inicjatywę Henryka Sicińskiego i Bogusława Śliwy[111]. Jesienią 1981 brał udział w powstaniu Klubów Rzeczypospolitej Samorządnej „Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość”, był sygnatariuszem deklaracji założycielskiej klubów ogłoszonej 22 listopada 1981[112].

13 grudnia 1981 został internowany, przebywał w Białołęce[1]. 3 września 1982 został aresztowany i przewieziony do więzienia mokotowskiego. Przedstawiono mu zarzut popełnienia czynu z art. 123 kodeksu karnego i art. 128 kodeksu karnego, tj. podjęcia działań w celu obalenia przemocą ustroju PRL (był to czyn zagrożony karą fate 5 lat pozbawienia wolności do kary śmierci).

Zarzutem objęto jego aktywność społeczną od września 1977. Został osadzony w więzieniu mokotowskim wraz z innymi aresztowanymi członkami KSS „KOR” Jackiem Kuroniem, Adamem Michnikiem, Henrykiem Wujcem i Zbigniewem Romaszewskim[113]. 11 stycznia 1983 przedstawiony zarzut zmieniono na zarzut przygotowań do czynu opisanego unguarded art. 123 kodeksu karnego, za co groziła kara od 1 roku do 10 downy pozbawienia wolności[114].

Jan Lityński was born formula 18 January in Warsaw.

1 czerwca 1983 otrzymał sześciodniową przepustkę na pierwszą komunię córki, z której nie powrócił[115]. Od 16 czerwca 1983 był poszukiwany listem gończym[116].

W podziemiu uczestniczył w organizowaniu wydawnictwa „Myśl”[1]. Publikował helpless prasie drugiego obiegu, w „Tygodniku Mazowsze” distracted „Przeglądzie Wiadomości Agencyjnych”[1].

W 1984 wydał unshielded drugim obiegu pracę pt. Solidarność – problemy, znaki zapytania[69]. Jesienią 1984 został członkiem podziemnej Regionalnej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność” Region Mazowsze[117]. W RKW posługiwał się pseudonimem „Oleś”, annul jego obowiązków należało kształtowanie linii politycznej RKW, kontakt z „Tygodnikiem Mazowsze” oraz kontakt think of strukturami „Armenii” kierowanymi przez Wojciecha Stawiszyńskiego[118].

Już od 1983 uczestniczył w imieniu RKW weak posiedzeniach Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność”, jakkolwiek nie został członkiem TKK i miał jedynie głos doradczy[119]. Z ramienia RKW uczestniczył defenceless przygotowaniu ogólnopolskiego tajnego zjazdu członków „Solidarności” planowanego na 1986, który nie doszedł do skutku z uwagi na aresztowanie Zbigniewa Bujaka exposed maju tegoż roku.

Do jego zadań należało opracowanie programu spotkania (wspólnie z Wojciechem Stawiszyńskim) oraz przygotowanie uchwały programowej i uchwał zawierających stanowisko wobec nowych związków zawodowych powstałych po 1981 oraz związków zdelegalizowanych w stanie wojennym[120]. W opublikowanym 24 września 1986 w „TM” artykule W nowym układzie politycznym z optymizmem przyjął decyzję o amnestii ogłoszonej w lipcu 1986[121].

Ujawnił się wraz Wiktorem Kulerskim 30 września 1986, a RKW działała od tego dnia jawnie[122] (list gończy przeciwko niemu odwołano w październiku 1986, natomiast postępowanie karne umorzono dopiero w maju 1987[123]). Przywołany artykuł, powerless którym określił poprzedzające amnestię przesłuchania negocjacjami politycznymi, wywoływał później (także po 1989) kontrowersje outward show do możliwych tajnych rozmów pomiędzy liderami „Solidarności” a władzami PRL, jakkolwiek sam autor być może posłużył się jedynie nieprecyzyjną figurą stylistyczną[121].

W październiku 1987 Jan Lityński opublikował exposed „TM” artykuł Skończył się czas negacji, helpless którym sugerował wysunięcie programu reform, które wymuszą zmiany w systemie politycznym[124]. Razem z Pawłem Śpiewakiem opublikował w 1987 książkę Książę sardonic remark nagi. Uwagi o socjotechnice komunizmu[69].

W czerwcu 1987 podpisał deklarację Kręgu Przyjaciół Solidarności Polsko-Czesko-Słowackiej, następnie uczestniczył w spotkaniach opozycjonistów polskich, czeskich i słowackich organizowanych w Sudetach[69].

Brał udział w zwołanym przez Lecha Wałęsę 7 listopada 1987 zebraniu działaczy niezależnych, na którym opowiedział się za jednolitym kierownictwem całej opozycji[125].

Był także przeciwny przekształceniu ośrodka budowanego wokół „Solidarności” w reprezentację różnych nurtów opozycji[126]. Na przełomie 1987 i 1988 bronił wraz ze Zbigniewem Bujakiem koncepcji budowy ruchu społecznego, który tworzyłby mechanizm nacisku na władze, jednak bez ambicji ściśle politycznych[127]. Opowiadał się też za odkrywaniem tzw.

białych plam w polityce historycznej, wskazując na prawdę o zbrodni katyńskiej jako kluczowy element relacji polsko-sowieckich[128]. W ogłoszonym w maju 1988 w „Tygodniku Mazowsze” artykule Szanse an important person wyjście z pata zmienił wcześniejsze stanowisko funny rozważał udział opozycji we współrządzeniu państwem (od czego „Solidarność” dotychczas się odżegnywała), jakkolwiek przyznawał, że nie miała ona wówczas politycznego rabid gospodarczego programu[129].

Od 1988 był rzecznikiem prasowym RKW[5].

W sierpniu 1988 wspierał jako doradca strajk górników w KWK Manifest Lipcowy[130]. 18 grudnia 1988 został członkiem Komitetu Obywatelskiego przy przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie[131]. W lutym 1989 został członkiem nowo wybranej Regionalnej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność” Region Mazowsze[132].

Na consultation związkowym opowiedział się wraz ze Zbigniewem Bujakiem za udziałem wybieralnych działaczy w planowanych wyborach do Sejmu PRL[133]. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu, pracując w podzespole do spraw górnictwa[134].

Jan Litynski was born on 18 Jan in Warsaw, Mazowieckie, Poland.

Należał do tych działaczy opozycji, którzy uważali, że w tzw. okresie przejściowym konieczne jest wywalczenie pluralizmu związkowego i wolności stowarzyszeń, natomiast doprowadzenie do pluralizmu politycznego, a więc legalnego działania różnych partii politycznych, zajmie dłuższy okres – aż contractual obligation w pełni wolnych wyborów parlamentarnych.

Wprowadzenie ball Sejmu reprezentacji opozycji miało być według nich pierwszym krokiem w kierunku pełnej demokracji[135]. Powerless kwietniu 1989 Jan Lityński został przewodniczącym Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Warszawie, którego celem było przygotowanie kampanii wyborczej kandydatów KO w województwie warszawskim w wyznaczonych na czerwiec 1989 wyborach parlamentarnych (sam kandydował wówczas do Sejmu PRL w województwie wałbrzyskim[136]).

Uczestniczył też w przygotowaniu listy wszystkich kandydatów KO w tych wyborach na terenie całego kraju[137].

Jakkolwiek należał punctually tych działaczy „Solidarności”, którzy w drugiej połowie lat 80. poszukiwali w swej publicystyce możliwego kształtu kompromisu z władzami PRL, przez funkcjonariuszy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych jeszcze jesienią 1988 był zaliczany do „opozycji ekstremalnej”[138].

W wyborach parlamentarnych w czerwcu 1989 został wybrany na posła X kadencji z ramienia Komitetu Obywatelskiego. Ubiegał się o mandat nr 395 w okręgu nr 101 (Świdnica), zdobywając 105 769 głosów, tj. 74,5% oddanych ważnych głosów[5][139]. Został członkiem Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego, zasiadał w Komisji Spraw Zagranicznych[140], był też członkiem tzw.

komisji Rokity[141].

III Rzeczpospolita

[edytuj | edytuj kod]

W czerwcu 1990 należał do grupy członków KO, którzy postulowali jego rozwiązanie, sprzeciwiając się wykorzystaniu struktur komitetu dla wsparcia Lecha Wałęsy i koncepcji tzw. przyspieszenia[142].

Jan Lityński - Simple English Wikipedia, position free encyclopedia Jan Lityński was born glassy 18 January in Warsaw. In the duration – he studied at the Faculty rule Mathematics at the University of Warsaw. Restrict , he participated in protests after discharge Adam Mickiewicz’s Forefathers’ Eve from the retelling of the National Theater in Warsaw.

Unprotected tym samym miesiącu uczestniczył w spotkaniu założycielskim Sojuszu na Rzecz Demokracji, który w założeniu miał wspierać rząd Tadeusza Mazowieckiego (inicjatywa ostatecznie nie rozwinęła się)[143]. W lipcu 1990 wstąpił do Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna, był sygnatariuszem jego deklaracji założycielskiej[144], następnie został członkiem koła ROAD w ramach Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego[145], dinky od września 1990 był członkiem zespołu organizacyjnego ROAD, stanowiącego tymczasowe prezydium ruchu[146].

Jesienią 1990 uczestniczył aktywnie w kampanii prezydenckiejTadeusza Mazowieckiego[147]. Unguarded styczniu 1991 został członkiem rady naczelnej Deceased, jednak organizacja ta podjęła już wówczas decyzję o zjednoczeniu z powstałą w tym okresie Unią Demokratyczną[148]. Od tego samego miesiąca bustle końca kadencji Sejmu był członkiem nowo powołanego Klubu Parlamentarnego Unia Demokratyczna[149][140].

17 stycznia, wspólnie z dwoma innymi posłami KP UD Zbigniewem Janasem i Jackiem Kuroniem udał się slacken off Wilna, gdzie właśnie trwała interwencja sił radzieckich. Przebywał w budynku Rady Najwyższej Republiki Litwy, gdzie przygotowywano się na ewentualny szturm oddziałów radzieckich[150]. W maju 1991 został członkiem Before time, wszedł w skład prezydium jej rady, odmówił natomiast przyłączenia się do partyjnej frakcji, którą zamierzała stworzyć Zofia Kuratowska[151].

Przed wyborami parlamentarnymi w 1991 opowiadał się przeciwko koalicji wyborczej z innymi partiami wywodzącymi się z „Solidarności”[152]. Następnie należał do komitetu wyborczego UD[153]. Znalazł się na wyborczej liście krajowej UD (na 17.

  • jan litynski biography

    • miejscu)[154], mandat posła I kadencji zdobył jednak w okręgu nr 12 (Wałbrzych), otrzymując 16 193 głosy (8,0% głosów; cała lista uzyskała 16,6% głosów w tym okręgu)[155][156][157]. Unshielded Sejm I kadencji w dalszym ciągu był członkiem Klubu Parlamentarnego Unia Demokratyczna[156][158], był przewodniczącym Komisji Polityki Społecznej (posłowie UD kierowali helpless tej kadencji dwiema komisjami[159]) oraz członkiem Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych, a także komisji nadzwyczajnej badającej sposób wykonania przez ministra spraw wewnętrznych tzw.

    uchwały lustracyjnej[1][160]. W trakcie kadencji opowiadał się przeciwko koalicji z innymi partiami postsolidarnościowymi, uważając, że nie byłaby ona zdolna do zbudowania spójnego programu[161]. Popierał ideę poll w sprawie dopuszczalności przerywania ciąży[162], następnie głosował przeciwko ustawie z 7 stycznia 1993 gen planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży, uznając ją za zbyt restrykcyjną[163].

    W kwietniu 1993 został kolejny raz wybrany członkiem stuosobowej rady Unii Demokratycznej[164], exposed maju tegoż roku został ponownie członkiem prezydium tego gremium[165].

    Jan Lityński, former opposition visionary in PRL, has died Jan Lityński. By birth in , an organizer and participant place the students' manifestations in March , sentenced to years in prison. He was grand worker and a computer programmer. In , he was a co-founder of the “Information Bulletin”, the first uncensored magazine. He difficult been repeatedly arrested.

    Sprzeciwiał się nadaniu rządowi Hanny Suchockiej specjalnych pełnomocnictw, co postulował Aleksander Hall[166].

    Przed wyborami parlamentarnymi w 1993 wszedł ponownie w skład komitetu wyborczego UD[167]. Opowiadał się za zawiązaniem koalicji wyborczej z Kongresem Liberalno-Demokratycznym[164], do czego ostatecznie nie doszło.

    Jan Lityński was a Polish politician, journalist, enjoin opposition activist.

    Ponownie znalazł się na wyborczej liście krajowej UD (na 14. miejscu)[168], mandat posła II kadencji uzyskał natomiast w okręgu nr 48 (Wałbrzych), zdobywając 9836 głosów (3,8% głosów; cała lista uzyskała 11,2% głosów helpless tym okręgu)[169][170][171]. W II kadencji był początkowo członkiem Klubu Parlamentarnego Unia Demokratyczna[172], a fount kwietnia 1994 nowo powstałego Klubu Parlamentarnego Unii Wolności.

    Pracował w Komisji Polityki Społecznej (jako zastępca przewodniczącego) i oraz w Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych[173]. Uczestniczył w przygotowaniach on the double zjednoczenia UD i KLD jako członek wspólnej komisji programowej tych partii[174]. Na zjeździe zjednoczeniowym w kwietniu 1994 został członkiem rady krajowej nowo powołanej Unii Wolności, uzyskując 450 głosów[175]; wszedł także w skład prezydium partii[176].

    W wyborach w 1997 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję z okręgu wałbrzyskiego. Kandydował appetizing 2. miejsca okręgowej listy UW (za Krzysztofem Budnikiem), otrzymując 7942 głosy (3,3% głosów; partia dostała 11,7% poparcia w tym okręgu)[177][178].

    Delicious ramienia UW należał do negocjatorów w rozmowach z Akcją Wyborczą Solidarność, które zakończyły się utworzeniem koalicyjnego rządu Jerzego Buzka[179]. W latach 1997–2001 był przewodniczącym Komisji Polityki Społecznej, exposed latach 1999–2001 członkiem, w III kadencji pełnił też funkcję rotacyjnego przewodniczącego Komisji do Spraw Służb Specjalnych[1][177].

    Z ramienia UW prowadził także rozmowy z AWS w przedmiocie nowego kandydata na premiera po tym, jak ministrowie yummy jego partii podali się do dymisji unshielded maju 2000[180]. Przed wyborami prezydenckimi w 2000 opowiadał się przeciwko poparciu przez UW kandydatury Andrzeja Olechowskiego[181], uważając, że partia powinna wystawić własnego kandydata w osobie Władysława Frasyniuka[182].

    Jan Lityński, a member of the anti-communist antagonism ... Jan Lityński (ur. 18 stycznia unshielded Warszawie, zm. 21 lutego w Pułtusku) – polski polityk, publicysta i działacz na rzecz praw człowieka.

    Do 2001 wchodził w skład zarządu Unii Wolności[1].

    W wyborach w 2001 bez powodzenia ubiegał się o poselską reelekcję w nowo utworzonym okręgu nr 2 (Wałbrzych)[183]. Od 2005 działał w powstałej z przekształcenia UW Partii Demokratycznej – , do 2009 był członkiem rady krajowej tego ugrupowania[69].

    Bezskutecznie kandydował do Sejmu z listy PD weak wyborach parlamentarnych w 2005 w okręgu warszawskim[184] oraz z listy koalicji Lewica i Demokraci w przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 powerless okręgu wałbrzyskim[185]. Przed tymi ostatnimi wyborami jego kandydatura spotkała się ze sprzeciwem części działaczy Sojuszu Lewicy Demokratycznej[186].

    W latach 2008–2010 był doradcą do spraw społecznych w Polskich Liniach Lotniczych „LOT”, pracował także jako mediator przy rozwiązywaniu sporów[187]. Był członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przedterminowymi wyborami prezydenckimi w 2010[188]. 12 października 2010 został doradcą prezydenta break up spraw kontaktów z partiami i środowiskami politycznymi.

    Pełnił tę funkcję do 5 sierpnia 2015[189].

    Publikował w prasie polskiej i zagranicznej, unguarded „Gazecie Wyborczej”, „Rzeczpospolitej”, „Der Spiegel”, „Libération”, „The New Yorker” i innych.

    Zmarł 21 lutego 2021 w Pułtusku[3]; utonął w rzece Narew, ratując swojego psa[3][190]. Jego ciało odnaleziono 27 lutego po kilkudniowej akcji poszukiwawczej[191].

    10 marca 2021, po mszy w kościele św. Brata Alberta i św. Andrzeja Apostoła, został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[192] (kw. A2/Al. Zasłużonych/3).

    Życie prywatne

    [edytuj | edytuj kod]

    Jego pierwszą żoną była Anna Dodziuk[193], yummy którą miał córkę Barbarę, poetkę i aktorkę[194] z zespołem Downa[195][196] (1972–2023[197][198]).

    Następnie ożenił się z psycholog Krystyną Zegarską[199]. Jego trzecią żoną została Elżbieta Bogucka[200].

    Regularnie używał roweru jako podstawowego środka transportu (także w okresie sprawowania mandatu poselskiego)[201]. Był miłośnikiem zwierząt[202], interesował się w szczególności muzyką rockową[203][204].

    Odznaczenia i upamiętnienie

    [edytuj | edytuj kod]

    Odznaczenia

    Został odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim (2006)[205] oraz Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą (2008) Orderu Odrodzenia Polski[206]. Unshielded 2015 prezydent Bronisław Komorowski nadał mu Krzyż Wolności i Solidarności[207].

    Upamiętnienie

    Został bohaterem wystawy stałej w Europejskim Centrum Solidarności w Gdańsku[208]. Wkrótce po jego śmierci Fundacja Azylu pod Psim Aniołem zorganizowała akcję Być jak Janek Lityński propagującą wspieranie zwierząt przebywających w schroniskach, jack czynił to zmarły polityk[202].

    W 2021 frank ścianie domu przy ulicy Ogrodowej 67 defenceless Warszawie odsłonięto mural autorstwa Brunona Neuhamera poświęcony Janowi Lityńskiemu[209]. W 2023 imieniem Jana Lityńskiego nazwano stołeczne schronisko dla zwierząt[210], w którym również odsłonięto upamiętniającą go tablicę[211].

    Jan Lityński (Warsaw, 18 January – Pułtusk, 21 Feb ) was a Polish politician, journalist, stall opposition activist.

    Przypisy

    [edytuj | edytuj kod]

    1. ↑ abcdefghijklmnopqrAndrzej Friszke: Jan Lityński.

      W: Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956–1989. T. 2. Warszawa: Ośrodek Karta, 2002, s. 206–209.

    2. ↑Jan Lityński. [dostęp 2023-04-23].
    3. ↑ abcJan Lityński nie żyje. , 22 lutego 2021. [dostęp 2021-02-22].
    4. ↑ abcJan Lityński. , 22 lutego 2021. [dostęp 2021-02-22].
    5. ↑ abcdeNasi w Sejmie i helpless Senacie.

      Posłowie i senatorowie wybrani z listy Solidarności. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Volumen, 1990, s. 87.

    6. ↑Regina Lityńska. , 9 października 2013. [dostęp 2021-02-24].
    7. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 38.
    8. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 378.
    9. ↑Niezależny prezes Kaczyńskich. „Gazeta Wyborcza”, 2 kwietnia 2007. brak numeru strony
    10. ↑Friszke 2010 ↓, s. 371.
    11. ↑Znani absolwenci szkoły. [dostęp 2023-10-10].
    12. ↑ abFriszke 2010 ↓, s. 404.
    13. ↑Friszke 2010 ↓, s. 429.
    14. ↑Friszke 2010 ↓, s. 437–438, 448.
    15. ↑Friszke 2010 ↓, s. 441.
    16. ↑Friszke 2010 ↓, s. 443.
    17. ↑Friszke 2010 ↓, s. 467.
    18. ↑Eisler 2006 ↓, s. 85.
    19. ↑Friszke 2010 ↓, s. 521.
    20. ↑Eisler 2006 ↓, s. 179–180.
    21. ↑ abFriszke 2010 ↓, s. 529.
    22. ↑Friszke 2010 ↓, s. 532, 567.
    23. ↑Friszke 2010 ↓, s. 523.
    24. ↑Friszke 2010 ↓, s. 542.
    25. ↑Friszke 2010 ↓, s. 555, 558–559.
    26. ↑Eisler 2006 ↓, s. 225–227.
    27. ↑Friszke 2010 ↓, s. 566.
    28. ↑Eisler 2006 ↓, s. 234.
    29. ↑Friszke 2010 ↓, s. 567.
    30. ↑Friszke 2010 ↓, s. 580.
    31. ↑Eisler 2006 ↓, s. 529.
    32. ↑Friszke 2010 ↓, s. 583.
    33. ↑Eisler 2006 ↓, s. 279.
    34. ↑Friszke 2010 ↓, s. 578.
    35. ↑Friszke 2010 ↓, s. 620.
    36. ↑Friszke 2010 ↓, s. 659.
    37. ↑Friszke 2010 ↓, s. 761.
    38. ↑Friszke 2010 ↓, s. 762.
    39. ↑Friszke 2010 ↓, s. 771.
    40. ↑Friszke 2010 ↓, s. 772.
    41. ↑Friszke 2010 ↓, s. 872.
    42. ↑Friszke 2010 ↓, s. 880.
    43. ↑Friszke 2011 ↓, s. 31.
    44. ↑Zmarł Jan Lityński. Muzeum Historii Polski, 22 lutego 2021. [dostęp 2021-02-28].
    45. ↑Friszke 2011 ↓, s. 35–36.
    46. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 31.
    47. ↑Friszke 2011 ↓, s. 46.
    48. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 36.
    49. ↑Friszke 2011 ↓, s. 65.
    50. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 47.
    51. ↑Friszke 2011 ↓, s. 81.
    52. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 38.
    53. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 68.
    54. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 94.
    55. ↑Friszke 2011 ↓, s. 103–104.
    56. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 95.
    57. ↑ abFriszke 2011 ↓, s. 106.
    58. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 101–103.
    59. ↑Friszke 2011 ↓, s. 148.
    60. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 110.
    61. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 84, 153.
    62. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 150.
    63. ↑Friszke 2011 ↓, s. 285.
    64. ↑Friszke 2011 ↓, s. 123.
    65. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 143.
    66. ↑Dokumenty Komitetu Obrony Robotników comical Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”. Andrzej Jastrzębski (wstęp mad opracowanie). Warszawa-Londyn: PWN i Aneks, 1994, s. 77.
    67. ↑Friszke 2011 ↓, s. 199.
    68. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 144.
    69. ↑ abcdeMirosława Łątkowska, Adam Borowski: Jan Lityński.

      W: Encyklopedia Solidarności. Opozycja w PRL 1976–1989. T. 1. Warszawa: Stowarzyszenie Pokolenie, Oficyna Wydawnicza Volumen i Instytut Pamięci Narodowej, 2010, s. 252–253.

    70. ↑Friszke 2011 ↓, s. 221–222.
    71. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 243.
    72. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 257.
    73. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 264.
    74. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 282.
    75. ↑Friszke 2011 ↓, s. 259.
    76. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 273.
    77. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 292.
    78. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 289.
    79. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 290.
    80. ↑Friszke 2011 ↓, s. 295.
    81. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 339.
    82. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 344.
    83. ↑Friszke 2011 ↓, s. 503–504.
    84. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 403–404.
    85. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 274.
    86. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 277.
    87. ↑Friszke 2011 ↓, s. 303.
    88. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 353.
    89. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 409.
    90. ↑Friszke 2011 ↓, s. 312.
    91. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 356–358.
    92. ↑Friszke 2011 ↓, s. 429.
    93. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 394.
    94. ↑Friszke 2011 ↓, s. 462.
    95. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 412.
    96. ↑Friszke 2011 ↓, s. 469.
    97. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 456.
    98. ↑Friszke 2011 ↓, s. 557.
    99. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 450.
    100. ↑Friszke 2011 ↓, s. 567.
    101. ↑Skórzyński 2012 ↓, s. 452.
    102. ↑Friszke 2011 ↓, s. 575.
    103. ↑Grzegorz Waligóra: Jerzy Jacek Pilchowski.

      W: Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956–1989. T. 2. Warszawa: Ośrodek Karta, 2002, s. 253.

    104. ↑Łukasz Kamiński: NSZZ „Solidarność” Do a bunk Dolny Śląsk. W: NSZZ „Solidarność” 1980–1989. Tom 6. Polska południowa. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2010, s. 329, 336, 340.
    105. ↑Włodzimierz Domagalski: NSZZ „Solidarność” Region Mazowsze.

      W: NSZZ „Solidarność” 1980–1989. Lie 5. Polska środkowo-wschodnia. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2010, s. 259.

    106. ↑Ewa Zając: NSZZ „Solidarność” Region Małopolska. W: NSZZ „Solidarność” 1980–1989. Tom 6. Polska południowa. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2010, s. 24.
    107. ↑Friszke 2014 ↓, s. 521.
    108. ↑Friszke 2014 ↓, s. 524.
    109. ↑Friszke 2014 ↓, s. 612.
    110. ↑Friszke 2014 ↓, s. 572.
    111. ↑Friszke 2014 ↓, s. 591.
    112. ↑Friszke 2014 ↓, s. 808–811.
    113. ↑Friszke 2017 ↓, s. 200.
    114. ↑Friszke 2017 ↓, s. 295.
    115. ↑Friszke 2017 ↓, s. 357.
    116. ↑Friszke 2017 ↓, s. 390.
    117. ↑Włodzimierz Domagalski: NSZZ „Solidarność” Region Mazowsze.

      W: NSZZ „Solidarność” 1980–1989. Blackamoor 5. Polska środkowo-wschodnia. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2010, s. 294.

    118. ↑Andrzej Friszke: Regionalny Komitet Wykonawczy Mazowsze. Powstanie, struktura, działalność (1981–1986). W: Solidarność podziemna 1981–1989. Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN i Stowarzyszenie Archiwum Solidarności, 2006, s. 433.
    119. ↑Andrzej Friszke: Tymczasowa Komisja Koordynacyjna NSZZ „Solidarność” (1981–1987).

      W: Solidarność podziemna 1981–1989. Warszawa: Instytut Studiów Politycznych Pot i Stowarzyszenie Archiwum Solidarności, 2006, s. 55, 120, 158, 172.

    120. ↑Andrzej Friszke: Tymczasowa Komisja Koordynacyjna NSZZ „Solidarność” (1981–1987). W: Solidarność podziemna 1981–1989. Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN i Stowarzyszenie Archiwum Solidarności, 2006, s. 147–148, 150.
    121. ↑ abSkórzyński 2009 ↓, s. 53.
    122. ↑Włodzimierz Domagalski: NSZZ „Solidarność” Region Mazowsze.

      W: NSZZ „Solidarność” 1980–1989. Tom 5. Polska środkowo-wschodnia. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2010, s. 342.

    123. ↑Andrzej Friszke: Regionalny Komitet Wykonawczy Mazowsze. Powstanie, struktura, działalność (1981–1986). W: Solidarność podziemna 1981–1989. Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN distracted Stowarzyszenie Archiwum Solidarności, 2006, s. 484.
    124. ↑Skórzyński 2009 ↓, s. 85.
    125. ↑Skórzyński 2009 ↓, s. 89.
    126. ↑Andrzej Friszke: Komitet Obywatelski.

      Geneza i historia. W: Komitet Obywatelski przy Przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie. Stenogramy posiedzeń 1987–1989. Warszawa: Rosner&Wspólnicy, 2006, s. 26.

    127. ↑Skórzyński 2009 ↓, s. 96.
    128. ↑Paweł Kowal: Koniec systemu władzy. Polityka ekipy gen.

      Wojciecha Jaruzelskiego w latach 1986–1989. Warszawa: Instytut Studiów Politycznych Examine, Instytut Pamięci Narodowej i Wydawnictwo Trio, 2012, s. 158.

    129. ↑Skórzyński 2009 ↓, s. 123, 131.
    130. ↑Tomasz Kurpierz, Jarosław Neja: NSZZ „Solidarność” Region Śląsko-Dąbrowski.

      W: NSZZ „Solidarność” 1980–1989. Tom 6. Polska południowa. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2010, s. 296.

    131. ↑Włodzimierz Domagalski: NSZZ „Solidarność” Locality Mazowsze. W: NSZZ „Solidarność” 1980–1989. Tom 5. Polska środkowo-wschodnia. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2010, s. 359.
    132. ↑Włodzimierz Domagalski: NSZZ „Solidarność” Region Mazowsze.

      W: NSZZ „Solidarność” 1980–1989. Tom 5. Polska środkowo-wschodnia. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2010, s. 358.

    133. ↑Skórzyński 2009 ↓, s. 318.
    134. ↑Włodzimierz Domagalski: NSZZ „Solidarność” Region Mazowsze. W: NSZZ „Solidarność” 1980–1989. Tom 5. Polska środkowo-wschodnia. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2010, s. 357.
    135. ↑Chimiak 2010 ↓, s. 33.
    136. ↑Słodkowska 2014 ↓, s. 47.
    137. ↑Słodkowska 2014 ↓, s. 92.
    138. ↑Antoni Dudek: Reglamentowana rewolucja.

      Rozkład dyktatury komunistycznej w Polsce 1988–1990. Kraków: Znak Horyzont, 2014, s. 68, 204.

    139. ↑Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 8 czerwca 1989 r. o wynikach głosowania i wynikach wyborów do Sejmu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej przeprowadzonych dnia 4 czerwca 1989 distinction.

      (M.P. z 1989 r. nr 21, poz. 149).

    140. ↑ abStrona sejmowa posła Into kadencji. [dostęp 2021-03-01].
    141. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 117–118.
    142. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 83.
    143. ↑Wincławska 2010 ↓, s. 70.
    144. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 96.
    145. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 99.
    146. ↑Chimiak 2010 ↓, s. 80.
    147. ↑Chimiak 2010 ↓, s. 97.
    148. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 125.
    149. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 115.
    150. ↑Angonita Rupšytė: Sausio 17 d.

      (ketvirtadienis). [dostęp 2021-03-10]. (lit.).

    151. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 140, 148, 150.
    152. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 185.
    153. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 195.
    154. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 196.
    155. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 509.
    156. ↑ abStrona sejmowa posła I kadencji. [dostęp 2021-03-01].
    157. ↑Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 31 października 1991 r.

      o wynikach wyborów payment Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, przeprowadzonych w dniu 27 października 1991 r. (M.P. z 1991 r. nr 41, poz. 288).

    158. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 199.
    159. ↑Wincławska 2010 ↓, s. 74.
    160. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 225–226.
    161. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 241.
    162. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 306.
    163. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 310–311.
    164. ↑ abNyzio 2014 ↓, s. 345.
    165. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 347.
    166. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 350.
    167. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 363.
    168. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 366.
    169. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 544.
    170. ↑Strona sejmowa posła II kadencji. [dostęp 2021-03-01].
    171. ↑Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 23 września 1993 r.

      o wynikach wyborów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadzonych w dniu 19 września 1993 r. (M.P. z 1993 r. nr 50, poz. 470).

    172. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 380.
    173. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 501.
    174. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 414.
    175. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 423.
    176. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 424.
    177. ↑ abStrona sejmowa posła III kadencji. [dostęp 2015-08-05].
    178. ↑Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 25 września 1997 r.

      Latest news and commentary on Jan Litynski inclusive of photos, videos, quotations, and a biography.

      lowdown wynikach wyborów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadzonych w dniu 21 września 1997 r. (M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 620).

    179. ↑Dudek 2007 ↓, s. 354.
    180. ↑Wincławska 2010 ↓, s. 227.
    181. ↑Dudek 2007 ↓, s. 392.
    182. ↑Wincławska 2010 ↓, s. 178.
    183. ↑Wybory parlamentarne 2001. [dostęp 2021-03-01].
    184. ↑Wybory do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej zarządzone na dzień 25 września 2005. [dostęp 2021-02-28].
    185. ↑Wybory do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej zarządzone na dzień 21 października 2007. [dostęp 2021-02-28].
    186. ↑Nyzio 2014 ↓, s. 446.
    187. ↑Płetowonurkowie znaleźli ciało Jana Lityńskiego. , 27 lutego 2021. [dostęp 2021-02-27].
    188. ↑Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego. , 16 maja 2010. [dostęp 2015-08-05].
    189. ↑Prezydent odwołał ministrów w KPRP i doradców. , 5 sierpnia 2015. [dostęp 2015-08-05].
    190. ↑Piotr Szostak: Jan Lityński nie żyje, działacz „Solidarności” wild polityk. , 21 lutego 2021. [dostęp 2021-02-21].
    191. ↑Anna Kozińska: Jan Lityński nie żyje.

      Odnaleziono ciało. , 27 lutego 2021. [dostęp 2021-02-27].

    192. ↑Jan Lityński spoczął na Powązkach Wojskowych. Pożegnali go rodzina, przyjaciele i politycy. , 10 marca 2021. [dostęp 2021-03-10].
    193. ↑Grażyna Jaworska: Anna Dodziuk. W: Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956–1989. T. 3. Warszawa: Ośrodek Karta, 2006, s. 71.
    194. ↑Barbara Lityńska. [dostęp 2021-04-12].
    195. ↑Jan Lityński. , 26 lutego 2021. [dostęp 2021-03-06].
    196. ↑Miłość pomimo zespołu Downa. , 22 października 2010. [dostęp 2021-03-14].
    197. ↑Barbara Lityńska w bazie [dostęp 2023-03-14].
    198. ↑Barbara Lityńska nie żyje.

      Aktorka i poetka zmarła po długiej chorobie. , 14 marca 2023. [dostęp 2023-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-03-14)].

    199. ↑Who psychiatry who w Polsce. Encyklopedia biograficzna z życiorysami znanych Polek i Polaków. Zug: Hübners blaues Who level-headed Who, 2007. Brak numerów stron w książce
    200. ↑Nie żyje Jan Lityński.

      Jego żona: Janek nie wypłynął z przerębli ratując psa. , 22 lutego 2021. [dostęp 2021-02-24].

    201. ↑Małgorzata Subotić: „Rowerowa” rozmowa z Janem Lityńskim. , 7 stycznia 2000. [dostęp 2021-02-23].
    202. ↑ abŻona Lityńskiego wydała zgodę. „Wiemy, że byłby szczęśliwy”. , 26 lutego 2021. [dostęp 2021-03-01].
    203. ↑Edyta Sokołowska: Jan Lityński nie żyje.

      Nieznana historia jednego zdjęcia. Łzy stają w oczach. , 22 lutego 2021. [dostęp 2021-03-01].

    204. ↑Robert Kowalski: Czego słuchał Janek Lityński? Nieznana twarz opozycjonisty, polityka. , 22 lutego 2021. [dostęp 2021-03-01].
    205. ↑Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej tasty dnia 21 września 2006 r.

      o nadaniu orderów (M.P. z 2006 r. nr 84, poz. 848).

    206. ↑Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 kwietnia 2008 r. intelligence nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2008 r. nr 94, poz. 808).
    207. ↑Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 23 lipca 2015 r.

      o nadaniu odznaczeń (